Als je met elkaar een gezamenlijk doel hebt blijkt het mogelijk om elkaar ruimte te geven. Het duurt even voor iedereen zijn eigenbelang ondergeschikt kan maken. Of omgedraaid: voor iedereen het gezamenlijk belang tot zijn eigen belang kan maken. Dat vraagt om glashelder zijn en blijven over het gemeenschappelijk doel en de weg daarnaartoe. Steeds meer mensen houden zich aan de 1,5 meter. Op de fiets, in de winkel, op straat: je loopt of fietst met een boog om iemand heen. We noemen het ‘afstand houden’. De ander zoveel mogelijk uit de weg gaan.
We doen dat omdat we weten dat afstand houden helpt bij het wereldwijde doel dat we hebben.
Maar we zijn gewend te doen wat we doen. We houden van onze comfortzone van 60 centimeter.
Uit het niet
En nu moeten we daaruit. We moeten nu veranderen om dat virus onder controle te krijgen. Hoe krijgen we onszelf mee?
Door positief te formuleren wat we willen bereiken. Niet door een negatieve gedragsaanwijzing te geven. Ga niet fietsen! Ga niet op de bank hangen! Ga niet naar buiten!
Een niet-boodschap legt stil. Met een niet-boodschap laat je aan anderen over wat er gebeurt. En daarmee verlies je invloed op het resultaat.
Een wel-boodschap brengt beweging.
Oowwww, wat ga ik dan wel….?
Ruimte geven!
Als ik het vertaal naar nu gaat het in deze Coronacrisis dus niet over afstand houden. Juist niet. Maar over ruimte geven. Aan de ander die er even langs mag. Zodat we allebei het gezamenlijk belang dienen.
Opdat iedereen gezond blijft en iedereen die wel ziek wordt geholpen kan worden. En dan blijkt het opeens veel makkelijker om elkaar te helpen dan gedacht. Het gebeurt nu op straat. Om ons heen. RUIMTE!
Mijn pleidooi: laten we het niet meer hebben over ‘afstand houden’. Maar over: ‘ruimte geven’.
Minstens anderhalve meter. Heerlijk.